Μωρό μου sorry.

Καλησπέρα σας μετά απο πάρα πολύ καιρό.

Ελπίζω να σας έλειψα. Το σημερινό μας θέμα είναι η συγχώρεση μέσα σε μια σχέση. Κατά πόσο μπορούμε να συγχωρέσουμε το όποιο λάθος του συντρόφου μας (ναι ρε υπάρχουν κι αυτοί που έχουν γκόμενο/α); Και αν τον συγχωρέσουμε ξεπερνάμε ποτέ πραγματικά το "πόνο" ή τη θλίψη που μας προκάλεσε αυτό το λάθος;

Ως άρτια χωρισμένος (ναι είχα βρεί το έταιρο μου ήμισι όσο και αν σας φαίνεται απίθανο) μπορώ να σας πώ ότι δε το ξεχνάς ποτέ αυτό το λάθος. Μήνες ολόκληροι να περάσουν, στην πρώτη αναποδιά θα σου το "χτηπήσουν". "Εγώ σε συγχώρεσα και τώρα έτσι μου φέρεσαι;" είναι τα πρώτα λόγια που θα ακούσεις. Είμαι της άποψης ότι αν πραγματικά συγχωρείς τον άλλο ξεχνάς την ίδια στιγμή ότιδήποτε κι αν σου έκανε (ναι ρε φίλε τώρα τελευταία δεν εφάρμοζα την άποψη αυτή και στη προσωπική μου ζωή και το μετανοιώνω). Συγχώρεση θα πεί ξεχνάω όλα όσα μου έκανες και προχωράμε παρακάτω.

Φυσικα θα πεταχτείς (ναι εσύ μικρέ επαναστάτη) και θα μου πείς "αν ο άλλος με κεράτωσε πως θα τον συγχωρήσω;". Η απάντηση μου είναι απλή. Μην τον συγχωρείς. Το αν θα συγχωρήσεις κάποιον ή όχι είναι μια από τις δυσκολότερες επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας. Αν πιστεύεις ότι αυτό που σου έκανε ο άλλος είναι πολύ βαρή, ή αν νομίζεις ότι θα το ξανακάνει η επιλογή είναι εύκολη. Παρόλα αυτά μπορεί να τον/την αγαπάς και να θες να του δώσεις μια ευκαιρία. Σε αυτή την περίπτωση συγχωρείς αλλά δε ξεχνάς. Του δίνεις μια ευκαιρία αλλά του το "χτυπάς" μόνο αν δείς ότι δε συμμορφώνεται και όχι για άλλους λόγους (π.χ. γιατί ακούμπησες το ποτήρι στο τραπέζι χωρίς σουβέρ;).

Εν κατακλείδι, δεν είναι κακό να μη συγχωρέσεις τον άλλο. Απλά αν το αποφασίσεις θα πρέπει να είσαι ικανός να τα βάλεις όλα στο παρελθόν (όπου και ανήκουν στη τελική) και να προχωρήσεις σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Προσοχή μόνο να συγχωρείται αυτούς που πιστεύεται ότι πραγματικά το αξίζουν και που δείχνουν σημάδια ότι θα συμμορφωθούν.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Υ.γ. 1: Όπως καταλάβατε πηγή έμπμευσης προσωπικά ζητήματα (συζήτηση κομμένη που έλεγε και ο Χαλκιάς).

Υ.γ. 2: Νέο άρθρο πλέον θα έχει όσο πιο σύντομα υπάρχει χρόνος και έμπνευση.