Που θα παει αυτη η βαλιτσα;

Χαιρετώ τον κόσμο (για πρώτη φορά κι εγώ).

Ο λόγος για τον οποίο γράφω το κείμενο μου είναι για να αναλύσω το πώς εξελίσσονται κάποιες σχέσεις. Όλα ξεκινάνε από μία απλή κίνηση, ένα χαμόγελο ή ένα λάγνο βλέμμα. Βλέποντας στο δρόμο ζευγαράκια να είναι αρκετά διαχυτικά, «αναρωτιόμαστε» αν θα κρατήσει ή όχι η χημεία τους.

Συνήθως όταν εκδηλώνουν τόσο έντονα την αγάπη τους, είναι απόλυτα ερωτευμένοι και η πιθανότερη κατάληξη τους είναι να ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας ή του δημαρχείου (ανάλογα τις προτιμήσεις). Κάτι το οποίο μας δείχνει ότι με τη σωστή κατανόηση, τον αμοιβαίο σεβασμό και πάνω απ’ όλα την αγάπη μια σχέση μπορεί να έχει την καλύτερη δυνατή εξέλιξη.

Αυτό όμως δεν ισχύει και για τις σχέσεις της μίας βραδιάς. Το σύνηθες σε τέτοιες περιστάσεις είναι μια γρήγορη γνωριμία η οποία έχει σαν τελική κατάληξη ο κρεβάτι (για να γίνει φυσικά το αυτονόητο). Μετά από μία νύχτα πάθους και ιδρώτα το πιθανότερο είναι ο/η «σύντροφος» σου να φύγει από το σπίτι. Εκτός κι αν ανταλλάξετε τηλέφωνα.

Αναφέρομαι στους «φίλους με προνόμια». Μία καθαρά ελεύθερη σχέση με σεξουαλικό χαρακτήρα. Όσοι δεν κοιτάζουν να κάνουν σοβαρές σχέσεις απλά κρατάνε μια πολύ ικανοποιητική ατζέντα με τους «φίλους» που καλούν μόνο για σέξ. Το βασικό συστατικό για να κρατήσει αυτή η ελεύθερη σχέση είναι να μην ερωτευτεί ο ένας τον άλλο.

Για να συνοψίσουμε οι σχέσεις όποια, εξέλιξη και να έχουν, είναι γεμάτες από ευτυχία, αγάπη, λύπη και πόνο. Και περνώντας από τον διάδρομο των συναισθημάτων καταλαβαίνουμε ότι χωρίς όλα αυτά δε θα υπήρχε το βασικότερο… Ο ΕΡΩΤΑΣ!!!

Και μην ξεχνάτε μια ερωτική στιγμή είναι μια στιγμή ουσίας. Σας ευχαριστώ πολύ.

Άγγελος Τ.

Υ.Γ.1: Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από την ταινία “Friends with benefits”.

Υ.Γ.2: Ευχαριστώ τον «αρχισυντάκτη» μου Ανδρέα Ψύλλια για την βοήθεια του .

Ανδρέας Ψύλλιας: "Σήμερα στο Black's Corner φιλοξενήσαμε το κείμενο ενός καλού φίλου. Αν κι εσείς θέλετε να εκφράσετε την άποψη σας στείλτε τα κειμενά σας στο an.psyllias@gmail.com και θα επικοινωνήσω μαζί σας".

Πιστευεις στον ερωτα με την πρωτη ματια;

Καλησπέρα σας.

Μετά απο ένα σαββατοκύριακο διασκέδασης επιστρέφουμε με ένα ωραίο θεματάκι. Θα μιλήσουμε για καμάκι, φλερτ ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Όλοι το έχουμε κάνει. Άλλες φορές με επιτυχία, άλλες όχι. Είτε έχουμε σχέση ή είμαστε μόνοι είναι ένα άθλημα στο οποίο μας αρέσει να συμμετέχουμε.

Και οι τρόποι με τους οποίους επιδιδόμαστε στο φλέρτ είναι πολλοί. Το πιο απλό είναι ένα βλέμμα. Αρκεί να μπορείς να εκφράζεσαι με τα μάτια και να μη κοιτάς τον άλλο (ή την άλλη στο φύλο κόλλησες μωρέ) με το βλέμμα του βοδιού. Με ένα βλέμμα κάποιοι μπορούν να σε εξιτάρουν απίστευτα. Να σου κινήσουν το ενδιαφέρον να τους γνωρίσεις και γιατί όχι να κάνεις κάτι μαζί τους. Βέβαια αυτοί που ξέρουν να μιλούν με τα μάτια είναι πολλοί λίγοι, ενώ αυτοί που ξέρουν να τα διαβάζουν ακόμα λιγότεροι.

Ο πιο συνηθισμένος τρόπος (ιδίως αν είσαι σε κάποιο μαγαζί) είναι τα σφηνάκια. Κύριοι εκφραστές οι άνδρες οι οποίοι είναι ικανοί να κεράσουν όλες τις γυναίκες του μαγαζιού προκειμένου να "ρίξουν" κάποια. Τα σφηνάκια είναι ένας τρόπος προσέγγισης του άλλου γιατί δε ξέρεις πως αλλιώς να πιάσεις κουβέντα με το "θύμα". Η επιτυχία της τακτικής δεν είναι πάντα δεδομένη γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν το ποτό θα καταλήξει στο λαιμό αυτουνού που το πίνει, στο πάτωμα ή και στα μούτρα σου (μακριά από εμάς). Εκτός αυτού πολλές φορές είναι και αφορμή για καυγάδες (κυρίως αν το στείλει άνδρας) καθώς η ντουλάπα ή το τσόκαρο που κουβαλάει μαζί του ο άλλος είναι ο αδερφός ή χειρότερα η σχέση.

Ταπεινή μου άποψη πως ο καλύτερος τρόπος είναι να πλησιάσεις αυτόν ή αυτή (ευχαριστημένος τώρα;) που σ' αρέσει και να πεις ένα απλό "Γεια σου. Τι κάνεις;". Η λογική λέει ότι θα πάρεις μια ευγενική απάντηση η οποία θα συνεχιστεί με ωραία κουβεντούλα κατά το τέλος της οποίας θα έχεις εκφράσει το ενδιαφέρον σου για το "θύμα". Αν πάλι δεν πετύχεις θα έχεις δημιουργήσει μια νέα φιλία που ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί (if you know what I mean). Για να κάνεις κάτι τέτοιο βέβαια πρέπει να έχεις πολλά κιλά "θάρρος" και απίστευτη αυτοπεποίθηση. Αν δε τα έχεις αυτά το πιο πιθανό να φανείς κεκές γιατί λόγω του άγχους θα γλωσσέψεις μπέρδα σου (Σόρρυ θα μπερδέψεις τη γλώσσα σου ήθελα να πω).

Κι επειδή ήμαστε στην ψηφιακή εποχή, τα συγχαρητήρια μου στον εμπνευστή του sexting. Μιλάμε για σεξουαλικό φλερτάρισμα (και όχι μόνο) μέσω μηνυμάτων. Ειδικά η χρήση ακρωνυμίων για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι τι εννοείς τα σπάει (ενδεικτικό παράδειγμα το LMIRL που σημαίνει Let's Meet In Real Life). Αν σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο πάρε ένα link να σε βοηθήσω. (sexting tips)

Υπάρχουν πολλοί ακόμη τρόποι για να προσεγγίσεις αυτόν που σου αρέσει. Σκοπός όμως είναι κατά κύριο λόγο η δημιουργία σχέσης ή το σεξ. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να φλερτάρει κάποιος για παιχνίδι, απλά και μόνο επειδή του αρέσει. Όποιος κι αν είναι ο σκοπός ή ο τρόπος το καμάκι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας (ακόμα και σε μία σχέση πρέπει να υπάρχει καθημερινό φλερτ).

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας και να είστε πάντα καλά.

Υ.Γ.: Αφορμή για το σημερινό κείμενο ήταν ένα βλέμμα (ξέρουν οι φίλοι).

Υ.Γ.2: Αγαπημένη σκηνή ταινίας και κορυφαία σκηνή flirting

Που 'ναι τα χρονια;

Καλησπέρα σας.

Το σημερινό μας θέμα θα είναι τα παιδικά μας χρόνια. Τότε που πιστεύαμε ακράδαντα πως υπάρχει ο Άγιος Βασίλης, που παίζαμε σε αλάνες μπάλα (κυρίως τα αγόρια) ή με κούκλες (δε μιλάω για μένα ρε, στις κοπέλες απευθύνομαι). Θα προσπαθήσω να ανασύρω από τα βάθη της μνήμης μας τα αθώα (γιατί ήμασταν πολύ αγαθιάρηδες) χρόνια που τίποτα δεν μας ένοιαζε πέραν του πότε θα τελειώσει το σχολείο και πότε θα αρχίσει το παιχνίδι.

Θα αρχίσω με το καλύτερο από όλα. Σαββατοκύριακα (πωωωω τι σας θύμισα τώρα ε;). Οι δύο καλύτερες μέρες τις εβδομάδας. Οι μόνες για τις οποίες το πρωινό ξύπνημα ήταν κάτι πολύ ευχάριστο. Κυρίως γιατί το μενού περιλάμβανε δημητριακά, γάλα, χυμό, φρυγανιά, μερέντα μπροστά σε μία τηλεόραση μέχρι το μεσημέρι. Μέχρι να τελειώσουν όλα τα κινούμενα σχέδια κανένας δεν επιτρεπόταν να ακουμπήσει το τηλεκοντρόλ για να αλλάξει κανάλι, παρά μόνο για να δώσει ένταση. Αν βλέπαμε και παιδικά του τύπου χελωνονιντζάκια, σπάγαμε και κανένα βάζο της μαμάς στην προσπάθεια μας να τα μιμηθούμε (όποιος το αρνηθεί είναι ψεύτης).

Μετά ακολουθούσε το φαΐ με τον κλασσικό τσακωμό φάε όλα τα λαχανικά σου, το φαΐ σου, τη δύναμη σου κλπ κλπ. Μπορεί να μας την "έσπαγαν" αυτές οι στιγμές αλλά όλοι λατρεύαμε το γεγονός ότι η οικογένεια καθόταν στο ίδιο τραπέζι και συζητούσε, γέλαγε και έτρωγε (πάω στοίχημα σε όλους λείπει αυτό). Τότε που αν είχαμε και λίγο τρελούς γονείς θα έπαιρναν τον πουρέ και θα μας πασάλειβαν τα μούτρα απλά και μόνο για να γελάσουν όλοι με τη φάτσα μας.

Μία φάτσα που τρελαινόταν για το παιχνίδι όποιο κι αν ήταν αυτό. Επιτραπέζια, αυτοκινητάκια, κούκλες (και τα G.I. Joe που είχες κούκλες θεωρούνται ρε), μπάλες ή και μπλοκ ζωγραφικής με μαρκαδόρους ήταν ο κόσμος όλος για εμάς. Αν μάλιστα υπήρχε και μια παιδική χαρά κοντά στο σπίτι τότε γινόταν χαμός. Είτε με τις κούνιες που προσπαθούσαμε να φτάσουμε ο ένας ψηλότερα από τον άλλο, είτε με τα αμμοχάλικα που σκάβαμε χτίζοντας κάστρα, τάφρους και ότι άλλο σκαρφιζόταν ο νους μας.

Κατασκευές τις οποίες λατρεύαμε να φτιάχνουμε με τον μπαμπά κάθε καλοκαίρι στην παραλία. Μεγάλες, μικρές, απλές, περίεργες. Ότι κι αν φτιάχναμε τρελαινόμασταν, να είμαστε πεσμένοι στα γόνατα και να χτίζουμε τα όνειρα μας (θυμάμαι που προσπαθούσα να φτιάξω ένα γήπεδο μπάσκετ κάποτε). Που χτυπιόμασταν όταν η θάλασσα μας διέλυε την κατασκευή μας και ξεκινάγαμε πάλι από την αρχή.  Καλοκαίρια τα οποία τα περνούσαμε μετρώντας πόσα παγωτά φάγαμε και πόσα μπάνια κάναμε.

Και μετά το καλοκαίρι περιμέναμε εναγωνίως τα Χριστούγεννα. Να στολίσουμε με χαρά το δέντρο, να γράψουμε το γράμμα στον Άγιο Βασίλη και να τρέξουμε να δούμε τι δώρα μας έφερε. Και αφού βρούμε τα δώρα ρωτάγαμε με βλέμμα γεμάτο απορία: "Από πού ήρθε; Πότε πρόλαβε να αφήσει τα δώρα και να φύγει;"

Σίγουρα διαβάζοντας αυτό το κείμενο σκέφτεστε πως πέρασαν τα χρόνια. Πως "γεράσαμε" έτσι. Κάποιοι ίσως να τα σκέφτεστε και να χαμογελάτε με τις αναμνήσεις σας (εγώ σίγουρα το κάνω). Μερικοί ίσως να εύχονται να μπορούσαν να κάνουν τις τρέλες που έκαναν μικροί. Κάποιος έχει πει πως είσαι (ηλικιακά) όσο αισθάνεσαι και έχει απόλυτο δίκιο. Γι' αυτό μη φοβάστε και νιώστε λίγο παιδιά δίνοντας στον εαυτό σας την ευτυχία που του αξίζει.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας και εύχομαι να είστε πάντα καλά.

Υ.Γ.: Αφορμή για το κείμενο στάθηκε η πρωινή συζήτηση που είχα με φιλαράκια γύρω από τα παιδικά που βλέπαμε...

Σταματα να εισαι "βησιγοτθος"

Καλησπέρα (για πρώτη φορά).

Σήμερα θα αναφερθώ στα άτομα με αναπηρία. Οι περισσότεροι ακούγοντας την λέξη αναπηρία φέρνουν στο μυαλό τους άτομα με ακρωτηριασμένα μέλη ή άτομα σε αναπηρικό καροτσάκι. Οι κινητικές αναπηρίες είναι ένα είδος αναπηρίας. Τα άτομα με προβλήματα ακοής ή όρασης είναι επίσης άτομα με αναπηρία. Όπως επίσης και τα παιδιά με πνευματική αναπηρία, τα οποία πολύ κακώς τα αποκαλούμε "καθυστερημένα". 

Θα ξεκινήσω με τα παιδιά τα οποία έχουν μειωμένες νοητικές λειτουργίες. Όσο κι αν τα λυπόμαστε πιστεύω ότι θα έπρεπε να χαιρόμαστε που τα άτομα αυτά καταφέρνουν να κυκλοφορούν μόνα τους και να τα καταφέρνουν αρκετά καλά σε όλα όσα κάνουν. Κάποια από αυτά τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να πηγαίνουν μέχρι και σε Πανεπιστήμια ή ΤΕΙ και να φοιτούν, πολλές φορές με καλύτερα αποτελέσματα από όλους εμάς τους " φυσιολογικούς". Μας τα χώνω γιατί πολλές φορές εκμεταλλευόμαστε το πρόβλημα τους για να τα κοροϊδέψουμε, ενώ δε τους αξίζει. Όλοι μας έχουμε βρεθεί μπροστά σε τέτοια γεγονότα και είτε έχουμε συμμετάσχει, είτε απλά καθόμαστε και παρακολουθούμε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Ίσως θα έπρεπε να μας διδάσκουν το πως πρέπει να φερόμαστε σε τέτοιες περιπτώσεις και να μη γινόμαστε "βησιγότθοι" που το μόνο που ξέρουν είναι να γελάνε με το πρόβλημα των άλλων. Μήπως να σκεφτούμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς ή κάποιος δικός μας στη θέση του και να μην γελάσουμε κοροϊδευτικά;

Το ίδιο ισχύει και για άτομα με προβλήματα ακοής ή όρασης. Οι μειωμένες ικανότητες τους συνήθως προκαλούν ψιθύρους στους γύρω τους σχετικά με την αναπηρία τους. Εμείς μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε αλλά φέρνουμε σε δύσκολη θέση τα άτομα αυτά τα οποία καταλαβαίνουν για ποιο πράγμα μιλάμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας. Συνέπεια είναι να κλείνονται στον εαυτό τους και πολλές φορές να μη βγαίνουν από το σπίτι τους. Προτού λοιπόν ξαναψιθυρίσουμε στον διπλανό μας "Κοίτα αυτός είναι τυφλός", ας σκεφτούμε τη συνέπεια που μπορεί να έχουν οι πράξεις μας για αυτό το πρόσωπο. Όπως προείπα ας σταματήσουμε να είμαστε "βησιγότθοι" που μόνο στόχο έχουν να κοροϊδεύουν τους άλλους.

Σε ότι αφορά τα άτομα με κινητική αναπηρία δε χρειάζεται να πούμε και πολλά. Η έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο τους αντικατοπτρίζεται πλήρως στους δρόμους όταν οι (ας μου επιτραπεί η φράση) γελοίοι οδηγοί παρκάρουν σε θέσεις αναπήρων, πάνω σε πεζοδρόμια και μπροστά σε διαβάσεις. Ας σκεφτούμε πόσο άσχημα αισθάνονται όταν τους κοιτάμε με το βλέμμα "κοίτα τον κακόμοιρο". Κι όμως αν του έδειχνες τον απαραίτητο σεβασμό θα μπορούσε να καταφέρει τα ίδια ακριβώς με σένα και μπορεί να τα έκανε και καλύτερα.

Πρέπει να μάθουμε τι σημαίνει σεβασμός στα άτομα με αναπηρίες. Πρέπει να στηρίζουμε αυτά τα παιδιά σε κάθε τους προσπάθεια όποια κι αν είναι αυτή. Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας αλλά και εμείς οι ίδιοι ότι κανένας δεν είναι ανάξιος του σεβασμού μας όποια κι αν είναι τα μειονεκτήματα του. Γιατί μπορεί κάποιος να θεωρείται ανάπηρος αλλά δεν παύει να είναι άνθρωπος. 

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας...

Υ.Γ.: Αφορμή για το κείμενο στάθηκε ένα παλικαράκι με νοητική αναπηρία με το οποίο γέλαγε και το κορόιδευε το μισό λεωφορείο...