Το σημερινό μας θέμα θα είναι τα παιδικά μας χρόνια. Τότε που πιστεύαμε ακράδαντα πως υπάρχει ο Άγιος Βασίλης, που παίζαμε σε αλάνες μπάλα (κυρίως τα αγόρια) ή με κούκλες (δε μιλάω για μένα ρε, στις κοπέλες απευθύνομαι). Θα προσπαθήσω να ανασύρω από τα βάθη της μνήμης μας τα αθώα (γιατί ήμασταν πολύ αγαθιάρηδες) χρόνια που τίποτα δεν μας ένοιαζε πέραν του πότε θα τελειώσει το σχολείο και πότε θα αρχίσει το παιχνίδι.
Θα αρχίσω με το καλύτερο από όλα. Σαββατοκύριακα (πωωωω τι σας θύμισα τώρα ε;). Οι δύο καλύτερες μέρες τις εβδομάδας. Οι μόνες για τις οποίες το πρωινό ξύπνημα ήταν κάτι πολύ ευχάριστο. Κυρίως γιατί το μενού περιλάμβανε δημητριακά, γάλα, χυμό, φρυγανιά, μερέντα μπροστά σε μία τηλεόραση μέχρι το μεσημέρι. Μέχρι να τελειώσουν όλα τα κινούμενα σχέδια κανένας δεν επιτρεπόταν να ακουμπήσει το τηλεκοντρόλ για να αλλάξει κανάλι, παρά μόνο για να δώσει ένταση. Αν βλέπαμε και παιδικά του τύπου χελωνονιντζάκια, σπάγαμε και κανένα βάζο της μαμάς στην προσπάθεια μας να τα μιμηθούμε (όποιος το αρνηθεί είναι ψεύτης).
Μετά ακολουθούσε το φαΐ με τον κλασσικό τσακωμό φάε όλα τα λαχανικά σου, το φαΐ σου, τη δύναμη σου κλπ κλπ. Μπορεί να μας την "έσπαγαν" αυτές οι στιγμές αλλά όλοι λατρεύαμε το γεγονός ότι η οικογένεια καθόταν στο ίδιο τραπέζι και συζητούσε, γέλαγε και έτρωγε (πάω στοίχημα σε όλους λείπει αυτό). Τότε που αν είχαμε και λίγο τρελούς γονείς θα έπαιρναν τον πουρέ και θα μας πασάλειβαν τα μούτρα απλά και μόνο για να γελάσουν όλοι με τη φάτσα μας.
Μία φάτσα που τρελαινόταν για το παιχνίδι όποιο κι αν ήταν αυτό. Επιτραπέζια, αυτοκινητάκια, κούκλες (και τα G.I. Joe που είχες κούκλες θεωρούνται ρε), μπάλες ή και μπλοκ ζωγραφικής με μαρκαδόρους ήταν ο κόσμος όλος για εμάς. Αν μάλιστα υπήρχε και μια παιδική χαρά κοντά στο σπίτι τότε γινόταν χαμός. Είτε με τις κούνιες που προσπαθούσαμε να φτάσουμε ο ένας ψηλότερα από τον άλλο, είτε με τα αμμοχάλικα που σκάβαμε χτίζοντας κάστρα, τάφρους και ότι άλλο σκαρφιζόταν ο νους μας.
Κατασκευές τις οποίες λατρεύαμε να φτιάχνουμε με τον μπαμπά κάθε καλοκαίρι στην παραλία. Μεγάλες, μικρές, απλές, περίεργες. Ότι κι αν φτιάχναμε τρελαινόμασταν, να είμαστε πεσμένοι στα γόνατα και να χτίζουμε τα όνειρα μας (θυμάμαι που προσπαθούσα να φτιάξω ένα γήπεδο μπάσκετ κάποτε). Που χτυπιόμασταν όταν η θάλασσα μας διέλυε την κατασκευή μας και ξεκινάγαμε πάλι από την αρχή. Καλοκαίρια τα οποία τα περνούσαμε μετρώντας πόσα παγωτά φάγαμε και πόσα μπάνια κάναμε.
Και μετά το καλοκαίρι περιμέναμε εναγωνίως τα Χριστούγεννα. Να στολίσουμε με χαρά το δέντρο, να γράψουμε το γράμμα στον Άγιο Βασίλη και να τρέξουμε να δούμε τι δώρα μας έφερε. Και αφού βρούμε τα δώρα ρωτάγαμε με βλέμμα γεμάτο απορία: "Από πού ήρθε; Πότε πρόλαβε να αφήσει τα δώρα και να φύγει;"
Σίγουρα διαβάζοντας αυτό το κείμενο σκέφτεστε πως πέρασαν τα χρόνια. Πως "γεράσαμε" έτσι. Κάποιοι ίσως να τα σκέφτεστε και να χαμογελάτε με τις αναμνήσεις σας (εγώ σίγουρα το κάνω). Μερικοί ίσως να εύχονται να μπορούσαν να κάνουν τις τρέλες που έκαναν μικροί. Κάποιος έχει πει πως είσαι (ηλικιακά) όσο αισθάνεσαι και έχει απόλυτο δίκιο. Γι' αυτό μη φοβάστε και νιώστε λίγο παιδιά δίνοντας στον εαυτό σας την ευτυχία που του αξίζει.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας και εύχομαι να είστε πάντα καλά.
Υ.Γ.: Αφορμή για το κείμενο στάθηκε η πρωινή συζήτηση που είχα με φιλαράκια γύρω από τα παιδικά που βλέπαμε...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου